buta corni...


da la sbròcia de 'n lumac tut tacolènt
vanza föra 'n ongia sporca sora 'n pòles
che 'l se strózega sò cà, ombrèla 'ntorn
slimegando tut la strada a mò de róta

no gh'è corni che i fà gesti a vardar för
l'è tut slìss che 'l par 'l fuss òrbo opur stremì
e anca 'n ricc el se sconfonde e 'l volta 'l pass
'l arbandona  lì qoél past al sò strussiàr

no la fida a butàr corni, l'èi spaventa
tut de 'n tràt passa lì un che 'l se la bìna
el la bùta 'n de 'n cestèl en compagnìa
sqoasi aùt a la sò corsa dré a 'n moros

buta còrni lumaciòta, buta corni
che doman saràs bon tonco da magnar

Giuliano

butta corna...

dalla chiocciola di una lumaca attaccaticcia | fa capolino un unghia sporca sopra un pollice | che trascina la sua casa, ombrello appresso | sbavando tutta la strada, quasi una rotta | non ci sono corna che gesticolano intorno | è tutta liscia, sembra cieca o spaventata | anche un riccio si confonde e se ne va | abbbandonando lì quel pasto al suo vagare | ha paura a esporre gli occhi, sembra timida | e ad un tratto passa uno che la raccoglie | per buttarla in un cestino in compagnia | quasi aiuto alla sua corsa a cercar moglie | butta corna, lumachina, butta corna | che domani sarai sugo da mangiare

 

Vi chiederete cosa stia a significare questa mia: credo sia solo la mia impressione del momento storico
che stiamo vivendo: una cottura lenta per un piatto agognato. Ma da chi?