vöit…
me tègno fis, spavènt
a na stropaia ‘ncarolàda
ligada ‘nsèma lì su l’or
co ‘n spac’ de sarmentèi
da un che ‘l se l’invede
vegnirghe ‘l pas pu strac’
l’è àrboi sparagnadi
al föc còntra l’invèrn
me pòlso, tiro ‘l fià
pò sgrìfo su la scòrza
zicolando co ‘l podìn
pasiòn de amor putèl
ma ‘l pica ‘ncor pu ért
quel tó, sota le scarpe
e ‘l bosc’ lì ‘ntorn, smamì
el segna ‘n temp a strozec’
pan pian vèn su la sera
campane al vènt lo dìs
gh’è ancor n lumesìn
che s’ciara i salesàdi
e avèrgio emprèsa l’us
sul vöit de casa mèa
tut tase, e ‘l snöl el bate
en colp, sò bonanòt
de för da l’us en zìfol
che ‘l porta ‘n gàida ‘n fiòc’
e mi a scoltàr canzon
dedré a coltrine grise
striso sui vedri ‘l viac’
de luna piena, ‘n ciél
vago a paion,
pan pian
Giuliano
Questo/a opera è pubblicata con una Licenza Creative Commons
