la secia…

l’è crodàda gió la luna ‘n de la secia
anca l’aqoa s’à sentada tuta ‘ntorn
par lassar che la se spègïa, éla , zevìla
fin sul fónt par scampar via da ‘n buss tut rùgen

man a man che ‘l spande aqoa la se scònde
e la deventa ‘n sghìt de lum de dent ‘l orèl
par  tirarse dré i mè ‘nsògni ‘ntortoladi
e sul font rèsta ‘n ciapòt del mè pensér

la gh’è nada dré a na làgrema de ciel
sconfonduda ‘n la menèstra de i mè di
ma doman giusto la sécia e la ‘mpresono
che la fuss sol mèa, par sèmpro, a ciel seren

Giuliano

la secchia…

è caduta giù la luna nella secchia | anche l’acqua si è seduta tutto intorno | per lasciare che si specchi, lei, cortese | fin sul fondo per fuggire da un buco arrugginito | mano a mano che l’acqua  spande lei si nasconde | e diventa una  piccola luce dentro all’imbuto | per portarsi dietro i miei sogni contorti | e sul fondo resta il ciarpame dei miei pensieri | ha seguito una lacrima di cielo | confusa nel minestrone dei miei giorni | ma domani aggiusto la secchia e la imprigiono | ché lei resti  solo mia, per sempre, a ciel sereno

Quante illusioni nascoste dietro una luna che scompare sempre piu’ spesso!

 

 

 

Questo/a opera è pubblicata con una Licenza Creative Commons
Free Cultural Works






2 risposte a “la secia…”

  1. Ciao vècio
    la luna, sta ‘mbroiona la giuga a scondilever ma… ale vòlte l’è talmente granda e rossa che la me fa squasi paura! La luna dei sonadori, quela dei sognadori e parché nò; anca quela dei caciadori, no’ la se lagherà mai néter en preson, caro el me Diaolin; ma ti co’ i tò versi ès sta bòn de ficarla ‘nté ‘n secio… na luna sol par ti!
    Brao, ciao
    Iaio

Lascia un commento

Il tuo indirizzo email non sarà pubblicato. I campi obbligatori sono contrassegnati *

 characters available