|
|
ti spèteme su l'usvèn su la nòt židiosa tacolènta come raŝa e 'l vent för par el pòrtec' el smòrza 'l lumesìn giamài vesìn da 'n pèz el giasegàva tèndro falìva tebia e dólcia dedré da le coltrine l'enluminava i paši al mè vegiar smanióš compagn de nòt pu lònghe careza al sol che léva ma adès paziènt el pòlsa sota 'n gabàn de néo e 'l ultim sgiànz, stanžéle l'è stà 'n sbrusór pù fiš la nòt l'è 'n pöc pu gréva coi vedri 'ncor smorzadi e sora 'l mont en bòzol me cuna al sòn che vèn da dént, dal mè scolóbi susùr che vèn dal cör: ti spèteme su l'us che 'n fior g'avrò 'ndé man ma 'ntant la luna tase Giuliano Ad un amica, Isabella, per la perdita improvvisa della sua mamma |
