bèla…

l’ài encontrada, destrani tèndro
entant che ‘l sol cunà sul Brenta
el se cuciava de dré ‘l Bondon
‘n qoél dì smamì de primavéra

g’ài gatà dent ‘n de i òci mòri
en mar de lagrime sugade al vent
e qoél slusór, brìgol de istà
l’èra menùdola su ‘n ram de róro

l’ài vista sùbit, rosada ciàra
a ‘nfioramarme matine crùe
scoltando ‘l zìfol de ‘n merlo negro
sul ram de ‘n témbel, roš come ‘l šanch

Giuliano

Questo/a opera è pubblicata con una Licenza Creative Commons
Free Cultural Works

la nòša gènt…

l’èi come i sgarzi de ‘n rosàr
selvadech e spinoš
che ‘l bùta fòrt de sò
al sol de primavéra
lašando le sò rame
slanzarse ‘n front al vènt
‘ngropàde tute ‘nsema
par far sbociàr en fior

l’èi come qoele röse
piciolìne, ‘mprofumade
che speta sol en baso
de ào che bùsnia arènt
tegnendo dent scondù
el nìo de na parùša
lì ‘n mez ai spini spizi
tegnirla struca al cör

l’èi come qoei bei fiori
postadi a l’or del prà
la naše e pò la cròda
lašando ‘n stròpacul
che ‘l mòlia sò raìš
tegnendosel vesìn
fintant che gh’è na pòla
e pò, se ràngïa ‘l sol

l’è ciòca che no zéde
l’è qoel bel fior selvadech
che ‘l tase cèt se ès brao
ma ‘l sgrifa come ‘n gat
se ‘l vös sbrègar dal ram

Giuliano

Questo/a opera è pubblicata con una Licenza Creative Commons
Free Cultural Works