montagne…
montagne rösa pàlido
a ‘mpituràrme ‘l cör
e cime ‘nfioramàde
da ‘n bèl slusór de néo
salade rógie ai oci
pensar giornade vöide
ma ‘n sbrèc’ davèrge ‘l ciel
dal sol caréza tébia
l’èi gialda néta, tèndra
gh’è ‘n fior lilà che ciùta
e ciašche séche ‘ntorn
giàga par ‘n oselét
pò ‘l cròz che ‘l cròda ‘mpè
sfondà ‘n de ‘l lac’ de arzènt
coi pèi toncadi ‘n font
al fresc’ dal sol che stìza
‘na truta la me varda
come che fuša ‘n ors
dré ‘n saš a scòndiléoro
‘ndé ‘n slinc’ pù ‘mprèša sguèlta
el bróa de ‘n viver dolc’
quel formigàr che sbrìgola
tut qoànt che tase cèt
cošìn a ‘n sogno vér
qoél vert e azùr slusènt
pašion, brèghel de vita
laša ‘n sfrizon che slànega
cavic’ ‘nfrizà ‘ndel pèt
rèsta ‘mbusà par ultim
quel fior našù spavènt
lagrima al sòn che arìva
soliènt sul sgrèben, ért
Giuliano
Questo/a opera è pubblicata con una Licenza Creative Commons
